درد بی همدردی ، بایادی از استاد سترگ موسیقی سنتی بختیاری، استاد آ بهمن علاالدین/ابراهیم مکوندی

 این نوشتار را در پاسخ به افرادی می نگارم که معتقدند: پس از شادروان استاد آبهمن علاالدین، موسیقی بختیاری ،دیگر از دست رفته است!!!
و خوانندگان زنده و در قید حیات ، نمی توانند.
پرچم پرافتخار موسیقی سنتی بختیاری را ، برافراشته نگاه دارند.
– البته ما بختیاری ها،در حال حاضر دارای خوانندگان و موسیقی دانان بسیار خوب و قابل قبولی هستیم.
که پرچم پرفروغ آ بهمن علاالدین را برافراشته نگاه داشته اند.که هم دارای صدایی خوب و خوش الحان می باشند.و همچنین از ردیف ها و دستگاه های موسیقی سنتی و فولکلور آگاهی دارند.و بر آن اشراف دارند. هنرمندان سترگی همچون استاد ملک محمد مسعودی،استاد دیدار محمودی ، استاد کورش اسدپور، استادبهروز احمدی، استاد نریمان فاضلی، استادرضا صالحی ، استاد رحیم عدنانی، استاد داراب نجفی ، استاد غلامشاه قنبری ، استاد منصور حسن پور، استاد فرهاد بیژنی ، استاد امیر ممبینی، استاد علی داد لجمیری و استاد سینا سرلک که ایشان نیز با صدای قابل قبول و همچنین شناخت خوبی که از موسیقی مقامی و سنتی داشته و شاگرد اساتید بزرگ موسیفی نیز بوده است.می توانست خیلی بیش از این ها پیشرفت داشته باشد که متاسفانه ناکنون راه درست را انتخاب نکرده است.
و دیگر هنرمندانی که نام مبارکشان در خاطرم نیست.اینان همگی در کار خود، استاد هستند.و اتفاقا دارای صدای پخته، خوش الحان و شفافی می باشند.
لذا آن چه که شادروان استاد آ بهمن علاالدین را از دیگر همتایانش، متمایز می سازد.
علاوه برصدای جادویی و مخملینش، جهد و تلاش بی نظیر این استاد بزرگ، در زنده نگاه داشتن فرهنگ واژگانی است که فقط مختص به این شخصیت شخیص است.
که ایشان ، واژگانی که می رفت به بوته ی فراموشی سپرده شود.
را با ظرافت واستادی ، در ترانه های خویش، می گنجاند.
البته نباید ازاین نکته غافل شد.که اکثر ترانه های زنده یاد آ بهمن، دوباره خوانی ترانه هایی است که در فرهنگ دیرپای قوم بزرگ لر و بختیاری وجود داشته است.که سینه به سینه از گذشتگان واجداد پاک نهاد و پاک نژاد ما، به ارث رسیده است.
که ایشان با تغییرات و الفاظ گوناگون ، به زیبایی هرچه تمام تر، این ترانه های ماندگار را با صدای زیبا ودلنشین خویش، ترنم نموده است.
درپایان متذکر می گردم.که متاسفانه ما بختیاری ها و کلآ ایرانی ها علاقه ی شدیدی به کسانی داریم که دیگر دربین ما، حضور ندارند.و دستشان از دنیا، کوتاه شده است.!!!
یا صریح تر بگویم: *مرده پرستیم*!!!
و هنرمندان زنده را به هیچ می انگاریم!!!
-:در دیداری که دوسال قبل از فوت شادروان آبهمن ، با ایشان داشتیم.
اینجانب به اتفاق یکی از بستگانم که در کرج ، سکونت دارد.به ملاقات استاد رفتیم.
ایشان یک جمله ایی گفت: که هنوز پس از سال ها، درذهن و روحم غوغایی برپا کرده است.
این جمله را در چندین محفل و مجلس خصوصی بختیاری ، تکرار کرده ام.
ولی این اولین بار است که آن را می نگارم .
ایشان با حالی پریشان ، فرمود: وای به حال هنرمند فقیر، …
و بعد از مکثی چندثانیه ایی، ادامه داد: *امروز که محتاج توام،* *جای تو خالیست*فردا که میایی به سراغم ، نفسی نیست*!!!
– آری ای همتباران ارجمندم.
بیاییم قدر هنرمندان در قید حیات ایران زمین را بدانیم.که پس وفات اینان،
*نوشدارو پس از مرگ سهراب* نباشیم.
هنرمندان نامی این سرزمین را آزرده خاطر نکنیم.و در زمان زنده بودنشان به آن ها احترام، اکرام و حرمت بگذاریم.
روزی فرا می رسد.که دیگر، پشیمانی سودی ندارد.
آری; ای عزیزانم. متاسفانه و شوربختانه، زنده یاد آبهمن،
*از بی کسی و بی همدمی ، مرد*…
باتقدیم احترام.
ابراهیم مکوندی (سکوت)
پانزدهم آبان ماه نود و نه، اهواز