قلب تپنده هر سازمانی روابط عمومی است به طوری که یکی از عوامل مهمی که در پیشبرد اهداف و سرنوشت سازمانها اهمیت دارد، کیفیت رابطه آن سازمان با گروه مخاطب هدف و افکار عمومی جامعه است. ارتباط با جامعه و مخاطبان با کمک روابط عمومی مثبت باعث می‌شود تا سازمان در دستیابی به اهداف خود موفق‌تـر باشد.
اهمیت جایگاه روابط عمومی در عصر ارتباطات و در دورانی که اطلاع‌رسانی در همه عرصه‌ها پیشتاز است، دوچندان شده به گونه ای که موفقیت سازمانها، ادارات و شرکت‌ها و دوامشان در عرصه‌ها و فعالیت های تخصصی به عملکرد روابط عمومی‌های آنها وابسته است.
به عبارت دیگر هراندازه ارتباط در روابط عمومی، به طور مفید، مستقر و به نحو تاثیر گذار گسترش یافته باشد، همان اندازه آن فرد، گروه و سازمان در دستیابی به اهداف خود موفق تر می شوند.
امروزه، دستگاه های دولتی روز به روز وسیع تر، وظایف آنها سنگین تر و پیچیده تر می شود، این روند فعالیت گوناگون آنها را متحول کرده و میان مردم و دولت و نیز ارکان دولتی روابط نزدیکتر برقرار می شود. با توجه به وظایف کلی، روابط عمومی در حقیقت می تواند، در حکم واسطه میان دولت و مردم نقش قابل قبولی ایفا کند.
دلیل اینکه روابط عمومی در کشورمان جایگاه واقعی خود را ندارد آن است که مدیران نگرش مثبتی به نقش مدیریتی روابط عمومی ندارند، این در حالیست که روابط عمومی قلب تپنده و ویترین هر سازمان تلقی می شود. نداشتن نیروی انسانی متخصص، نامشخص بودن جایگاه و تشکیلات روابط عمومی، عدم تخصیص اعتبارات، وابستگی صرف روابط عمومی به مدیریت سازمان و ... از مشکلاتی هستند که روابط عمومی ها را تحت تاثیر قرار می دهند.
امروزه به نظر می‌رسد که معیارهای قالب در جامعه ما بی توجهی به ارزش‌های نهفته در کار روابط عمومی‌هاست، به طوری که این امر باعث شده که در بسیاری از سازمانها بخش روابط عمومی مبدل به بخش تبلیغات سازمان شود و کمتر به مفاهیم و ارتباطات دو سویه بپردازد.
به راستی که حساسیت کار روابط عمومی کمتر از یک معاونت نیست؛ اما افسوس که فعالان این بخش، چیز دیگری را تجربه و مشاهده می کنند. شغلی پر استرس و سخت و زیان آور که تا هنگامی فرد در این شغل قرار نگیرد به مشکلات آن پی نخواهد برد.
متاسفانه برخی از دستگاهها و یا مدیران به دلایل مختلف از جمله فقدان شناخت کافی از جایگاه روابط عمومی و نقش اثرگذار این بخش کمتر به این مجموعه توجه می کنند که این موضوع روابط عمومی ها را رنج می دهد. امید است که روزی روابط عمومی جایگاه اصلی خود را در سازمانها پیدا کند.
نویسنده: مریم جلودارپور – شوشتر
