قبلا در استان خوزستان به نام قبیله می آمدند و به قدرت می رسیدند بعد از به قدرت رسیدن هم به کام قبیله خود عمل می کردند چون نان هایی که از قبیله قرض گرفته بودند را باید پس می دادند!
در پایان نیز اگر در کارنامه آن ها توسعه همه استان نبود لااقل منتفع کردن یک قبیله که بود! حال چند صباحی هست که بازیگران جدیدی ظهور کرده اند که هم از کیسه قبیله خرج می کنند و هم از پشتوانه های حزبی مایه می گذارند. وقتی هم به مجلس بزم می رسند و کمی با گرگ ها می رقصند دیگر نه از رزم قبیله چیزی به خاطر می آورند و نه از مرامنامه حزبی!
از یک طرف به واسطه نداشتن سواد سیاسی و عدم درک مدلول های دموکراسی به مرامنامه حزبی پایبند نیستند و از طرف دیگر به واسطه عدم تعهد به قبیله، آن را نیز در دالان های اهمال و بی مبالاتی خود،عامدانه گم می کنند؛
به عبارت دیگر قبیله و حزب را با هم سلاخی می کنند!
اگر قبلا می گفتند همه برای یک نفر و یک نفر برای همه(مغازله کاندیدا و ایل)امروز این نوکیسه های سیاسی می گویند همه برای یک نفر و یک نفر برای خودش! این ها نه توان و اراده مدیریت مطالبات قبیله خود رادارند و نه حتی توان یک بشین و پاشوی ساده به نفع حزبشان را !
اگر چه از دانش مدیریت مطالبات مردم تهی هستند اما هنر طراری و تردستی را خوب بلدند گویا اولین کمیسیون خیابان بهار کمیسیون طراری و تردستی است که همه اجبارا باید عضوش بشوند!
