جستاری اندر توسعه یافتگی انسانی یا انسان توسعه یافته/ابراهیم مکوندی

به نام یکتای بی همتا

جستاری اندر توسعه یافتگی انسانی یا انسان توسعه یافته

– نیک می دانیم که در دنیای نوین و عصر حاضر ، تمامی جوامع بشری توسعه یافته،همواره در تلاشی پیگیر و مستمر برای رسیدن و نیل به والاترین درجات انسانیت و توسعه یافتگی هستند. و با بکارگیری و استفاده از نظریات دانشمندان و نظریه پردازان، می کوشند تا دنیایی را خلق نمایند که عاری از منیت های فردی و استبداد فردی باشد. دنیایی که در آن، انسانیت به معنای واقعی آن، تعبیر می شود. به راستی که بدان نیز عمل می نمایند.و این همه پیشرفت در زمینه های علمی، فرهنگی، ادبی و اجتماعی، نتیجه و بازخوردِ استفاده از نظریاتِ دانشمندان علوم اجتماعی در رابطه با *توسعه یافتگی انسانی* یا همان *انسان توسعه یافته* می باشد.
– در ادامه مطلب مورد بحث، شاخص های انسان توسعه یافته را به اختصار برمی شمریم.
– امیدوارم که مسئولین امر، و همچنین ما مردمان ایران زمین، با بهرمندی از این دکترین و نظریات علمی و کاربردی، در جهت پیشرفت و توسعه یافتگی انسانی و اجتماعی، گام های موثر و محکمی برداریم.
۱. انسان توسعه‌یافته، انسانی است که به حقوق و تکالیف مدنی خود آگاه است. به وظایف خود، عمل می‌کند و حقوق خود را مطالبه می‌کند.

۲. انسان توسعه‌یافته، اعتماد به‌نفس منطقی دارد. به توانایی‌های انسانی‌اش باور دارد، خودش را محیط بر مسائل زندگی‌اش می‌داند. و می‌فهمد که انسان موجودی خَلاق، مبتکر و توانمند است. می‌داند که در درون انسان، نیرویی وجود دارد که اگر اراده کند. می‌‌تواند همه مشکلات را با تعقل و تدبیر، حل و فصل کند.

۳. انسان توسعه‌یافته، مهربان و آرام است. خوب گوش می‌کند. خوب فکر می‌کند. با عجله سخن نمی‌گوید. وقتی با او برخورد می‌‌کنی، امواج آرام‌بخش و مهربانی، سراسر وجودتان را پر می‌‌کند.

۴. انسان توسعه‌یافته، از نیاز به نمایش و تظاهر، عبور کرده است، در سخن گفتن اظهار فضل نمی‌‌کند. و از چاپلوسی دیگران مشمئز می‌‌شود.

۵. انسان توسعه‌یافته، روحیه مشارکت‌پذیری، هم‌فکری و هم‌کاری با دیگران دارد. به تفکر جمعی و مشورت، اعتقاد دارد، تقسیم کار را می‌‌فهمد. اصول مقدماتی مدیریت را بلد است. و کاملا باور دارد که *عقلِ کل* نیست.

۶. انسان توسعه‌یافته، جَوپذیر نیست. در مقابلِ تبلیغاتِ زیان‌بار و یا کذب، روحیه پایداری و نگاه کارشناسی دارد. در گردابِ تبلیغاتِ سوء،قرار نمی‌گیرد. و هر نگرشی را در قالبِ عقل ، تجربه و مشورت به تجزیه و تحلیل می‌گیرد. و بعد تصمیم می‌‌گیرد.

۷. انسان توسعه‌یافته، روحیه هم‌زیستیِ مسالمت‌آمیز با جامعه دارد. با خودش سازگار و با محیط زندگی‌‌اش هماهنگ است. محیط زندگی‌‌اش را تغییر می‌‌دهد. اما با شرایط نمی‌‌جنگد.

۸. انسان توسعه‌یافته، به تندرستی جسمی، سلامتی روحی و روانیِ خود، اهمیت می‌‌دهد. ورزش می‌‌کند. تفریح می‌کند. و به واقع، زندگی می‌‌کند. نوع لباس پوشیدنش، روش گفتاری‌‌اش، منش کرداری‌‌اش و حتی نوعِ نگاه و چهره‌اش، به‌گونه‌ای است که مورد پذیرشِ اجتماع است. و در همه امورات، متعادل است.

۹. انسان توسعه‌یافته، اجازه می‌‌دهد. دیگران حرف خود را تمام کنند. یاد گرفته است. بیشتر سکوت کند. تا حرف بزند. بیشتر بشنود. تا بگوید.

۱۰. انسان توسعه‌یافته، به مطالعه و تحقیق اعتقاد دارد. و کتاب می‌‌خواند. و به دیگران نیز، کتاب خوانی را پیشنهاد می کند.و در ترویجِ فرهنگِ کتاب خوانی ، پیشگام است.

۱۱. انسان توسعه‌یافته، برای کلِ جامعه و آینده آن تلاش می‌‌کند. و نه صرفا برای گروه و اطرافیان یا قوم خود. و آینده نگری از صفات بارزِ یک انسان توسعه یافته است.

۱۲. انسان توسعه‌یافته، مرعوبِ مقامات اداری و حکومتی نیست. او خوب می‌‌داند که این مقامات، تنها در سازمان مطبوع خود صاحب مقام هستند. و در عرصه ی اجتماع، همگی خدمت‌گزار شهروندان هستند. و نه ارباب آنان !

۱۳. انسان توسعه‌یافته، بخش مهمی از زندگی خود را برای به‌جای‌گذاشتن میراثی ارزشمند برای جامعه، طراحی و صرف می‌‌کند. مسئولیت کاری را که در آن تخصص ندارد نمی‌‌پذیرد. و مسئولیت کاری را به کسی که در آن کار تخصصی ندارد. نمی‌‌سپارد. و اگر خواست؛ ثروتمند شود. نهاد‌های دولتی و حکومتی را ترک می‌‌کند.
۱۴.انسان توسعه یافته،خودش را وفقِ جامعه ی خویش می کند. از خواسته های فردی و منیت های خاصِ خودش می گذرد. فدایی و ایثاگرِ جامعه می گردد. تا جامعه ی آرمانی و اتوپیای خویش را در جامعه ی خویش، نهادینه گرداند.
– درپایان متذکر می گردم: که ما برای رسیدن و نیل به جامعه ی آرمانی و توسعه یافتگی انسانی، راه سخت و نفس گیری را در پیش داریم. پس باید با اهتمام ویژه و سخت کوشی، در جهت توسعه و پیشرفتِ مدنی و اجتماعی جامعه ی ایرانی تلاش و مجاهدت نماییم.

تا جامعه ای داشته باشیم که درآن ، انسانیت و تعقل، حاکم است.

ابراهیم مکوندی (سکوت)، بیست ویکم دی ماه یکهزار و چهارصد دو هجری شمسی، اهواز