محمود احمدی نژاد خود شاید بهتر از هر کسی به مخاطرات پیش رویش برای بازگشت به پاستور ایمان داشته باشد. او می داند که تایید صلاحیت او از سوی شورای نگهبان امری است تقریبا غیرممکن. وی تقریبا اکثر خط قرمزهای نظام را در دوران مدیریتش پشت سر گذارده و تعداد قابل توجهی از مدیران تحت امرش یا بازداشت شده اند و یا در معرض تعقیب قضایی قرار گرفته اند. با این حال استراتژی قرار دادن راس در برابر بدنه راهی است که او اتخاذ کرده است.
طرح شعارهای پوپولیستی همچون یارانه ۲۵۰ هزار تومانی و تحرکات مرد گرایانه دیگر برای ایجاد یک پشتوانه مردمی و فشار بر نظام برای حضور در صحنه دنبال می شود.
القای اینکه او تنها آلترناتیو موجود برای شکست روحانی است و تنها اوست که می تواند بدنه اجتماعی اصولگرایان را بسیج کند، از همین زاویه طراحی شده است. وی همچون انتخابات سال ۱۳۹۲ که مشایی را تا لحظه آخر مورد حمایت قرار داد و امید داشت با فشار بر نظام تایید صلاحیت او را ممکن می کند، در رقابت های سال ۱۳۹۶ هم از هیچ تلاشی برای فشار یادشده کوتاهی نخواهدکرد. با این حال اصولگرایان از گذشته عبرت گرفته اند .
پتانسیل های درون اردوگاه اصولگرایی هم غیرقابل انکارند. طرح احمدی نژاد به عنوان تنها آلترناتیو موجود برای شکست اصلاح طلبان به یک افسانه شبیه است. اصولگرایان می توانند مجددا به پاستور بازگردند اگر از گذشته عبرت گیرند و این بار به بدنه اجتماعی خود رجوع کنند و با استفاده از ظرفت های درون اردوگاه اصولگرایی که مورد اقبال بدنه اجتماعی قرار دارند و کارنامه خود را پس داده اند، راه حضور در صحنه انتخابات ریاست جمهوری دوازدهم را پیش گیرند. خواب احمدی نژاد برای اصولگرایان این بار هم تعبیر نخواهدشد.
منبع : قسمتی از یک یادداشت در سایت دیدبان
