فرماندار یکی از شهرهای خوزستان در مراسم معارفه خود خاطره ای از مرحوم علیرضایی نقل نمود که برای بسیاری از ما که بواسطه تاثیر حسادتها و منیتهای غیراخلاقی افق دید و شعاع فهممان را بسیار محدود نموده ایم، میتواند درسی بزرگ و سرمشق خوبی باشد؛
سال ۶۹ زمانیکه مرحوم منوچهر علیرضایی به عنوان اولین بخشدار اندیکا (بخش اندیکا در آن زمان بواسطه تقسیمات کشوری از لالی منفک و در ابتدا به بخش و سپس به شهر ارتقاء نمود. و مرحوم علیرضایی به عنوان اولین بخشدار و سپس اولین فرماندار آن منطقه ماموریت یافت.) منصوب شده بودند در هنگام بازگشت به اهواز در میان راه، در نزدیکی آبژدان جوانی را می بیند، اتومبیل را متوقف نموده و او را سوار میکند. در میان راه متوجه می شود که جوان تازه دیپلم گرفته و قصد ازدواج دارد و میخواهد به قلعه خواجه رفته تا بخشدار را ببیند و نامه درخواست استخدامش را به او بدهد.مرحوم علیرضایی که خود را معرفی نکرده بود اصرار میکند که؛ “بخشدار دوست من است نامه را به من بده تا به دست علیرضایی برسانم چون آخر هفته است و او به اهواز رفته، تا شنبه نیز برنمی گردد!…”
مدتی بعد با تلاش این مرد بزرگ آن جوان استخدام و به عنوان مسئول دفتر در بخشداری اندیکا مشغول به کار میشود و این در حالی است که در آن زمان بر اساس چارت، کل پرسنل بخشداری پنج نفر بوده و همسر مرحوم علیرضایی که از خانواده معزز شهدا بوده و برادرشان در جنگ به شهادت رسیده بود این فرصت را داشت تا به استخدام درآیند. اما سلوک اخلاقی در کنار وسعت دید انسانهای بزرگ باعث می شود که نه تنها همه چیز را در دایره کوچک و محدود منافع شخصی خود تعریف نکنند بلکه با اخلاقِ عملی زمینه را برای خَلق و پرورش سرمایه های انسانی فراهم آورند.
بواسطه همین حس لطیف و انسانی مرحوم علیرضایی آن جوان روستایی امروز به عنوان یکی از فرمانداران شهرهای خوزستان منصوب و مشغول به خدمت هستند.
با امید به اینکه به این باور برسیم در هر کسوت و منسبی میتوان اخلاقی بود و اخلاقی زیست از خداوند بزرگ میخواهم جایگاه عالی این مرد بزرگ را متعالی بفرماید. و به بازماندگان و خانواده محترمشان صبر و شکیبایی عنایت کند.
پژمان کریمی
