بدون شک مردم شریف ما در سراسر کشور مقابل صدام و ارتش بعث تا دندان مسلح ایستادند و نام مقاوم و ایستادگی در طول ۸ سال دفاع مقدس مصداق همه مردم ودلیر مردان ایران اسلامی است.
لیکن به اعتراف بسیاری از رزمندگان غیر دزفولی که دوران دفاع مقدس در دزفول و نقاط جنگی اطراف آن انجام وظیفه می نمودند ، اگر دزفول لقب پایتخت مقاومت گرفت ،به آن دلیل بود که مقاومت دزفول از یک برجستگی خاص هم برخوردار بود، همین رزمندگان عزیز غیر دزفولی بخوبی دیدند فرزندان دزفول در جبهه خط اول در آزاد سازی مناطقی از استانهای درگیر با جنگ درحالی اثر بخشی و ایثار گری داشتند که همزمان با خبر شلیک موشکهای متعدد غول پیکر و اصابت بمبها و گلوله توپهای صدام به شهرشان آنهم با حضور خانواده هایشان هیچ تاثیری بر خدشه دار نمودن انگیزه آنها ایجاد ننمود .
از آن عزیزان غیر دزفولی میشنیدیم که دلیل این همه حساسیت در شدت این حملات وحشیانه از سوی ارتش بعث عراق را فقط باید در افکار کینه توزانه صدام به دزفول جستجو کرد !!
از آنها می شنیدیم که صدام بخوبی دریافت که در روح بلند مقاومت و ایستادگی دزفولی های ساکن شهر با دزفولی خط مقدم تفاوتی وجود ندارد ،همین موجب شد تا صدام دزفول را عموما خطرناک دانسته و از دیگران به دزفولیها یادآوری میشد که صدام فقط با محو دزفول شهوت کینه اش خاموش تا بعد از خاموش کردن چراغ دزفول در تحقق اصل هدفش که همانا حاکمیت بر خوزستان عزیز است ، نفسی راحت و مطمئنی را بر پیکره وجود خود و ارتش بعث شاهد باشد ، برای رزمنده غیر دزفولی هم عجیب بود که شلیک ۱۷۶ موشک غول پیکر به یک شهر برای چه ؟!
پرتاب قریب به ۴۰۰ راکت و بمب و اصابت بیش از ۲۵۰۰ گلوله توپ به یک شهر همزمان با جنگیدن فرزندانش در جبهه اول با چه هدفی است ؟!
مگر میزان تاب و توان یک شهر و فرزندانش درمقابل این حجم حمله سنگین و متداول چقدر است که همچنان باید از او انتظار مقاومت و جنگیدن آن هم در دو جبهه داشت و چه زیبا و غرور آفرین از غیر دزفولی ها میشنیدیم که علی رغم این نوع مقاومت دو جبهه ای دزفول بی توقع در شرایط سخت ، خود ستایی و ریا و توقع از دزفولیها به چشم نمی خورد و آثاری از فخر فروشی آنها نبود.
شاید وجه تمایز در شاخص های مقاومت و شهادت در دزفول نسبت به دیگر شهرهای کشور همین بود که دزفول هم در جبهه خط یک شهید داد ، و به همان اندازه هم در جبهه دوم ، اگر در جبهه اول مجروح و جانباز تقدیم کشور نمود ، ساکنین شهرش یعنی نیروهای جبهه دوم نیز مجروح و جانبازان زیادی را بر جای گذاشت ، چه بسا در جبهه دوم عمیق تر شاهد گستره خسارات جانی و روحی مردم دزفول بودیم ، علاوه بر شهید و جانبار و مجروح از ناحیه جسم و نقص عضو ، بدلیل شدت موج انفجار مهیب ناشی از موشکهای غول پیکر، دزفول بی ریا در جبهه دوم ۷۰۰ نفر جانباز اعصاب و روان تقدیم کشور و نظام مقدس جمهوری اسلامی نمود که شاید به دلیل همین تفاوت ، نقش پذیری مقاومت در جبهه دوم دزفول برای صدام نگران کننده تر از جبهه اول بود.
شاید هم به این دلیل بود که رزمندگان عزیز دیگر شهرهای ایران اسلامی نام پایتخت مقاومت را برازنده دزفولیها میدانستند و میدانند و مقام معظم رهبری چه زیبا چهارم خرداد را روز ملی پایداری و مقاومت و روز دزفول نامگذاری نمود.
چرا که برهمگان روشن شد از ۲۶۰۰ شهید دفاع مقدس دزفول قریب ۸۰۰ شهید آن به جبهه دوم یعنی حملات موشکی و بمباران و توپخانه بعث عراق تعلق دارد، آنهم از قشری که می توانستند در شهر نمانند ولی به کوری چشم صدام ماندند!!
بقول اظهارات برخی ژنرال های اسیر عراقی تداوم حضور خانواده های دزفولی در شهر آمپر صدام را بالا می برد!!
شاید همین عاملی شد که وقتی صدام بصورت نوبه ای شهرهای ایران را برای حملات موشکی و بمباران هوایی خود از رادیو هشدار میداد به شوخی همین رزمندگان غیر دزفولی میگفتند صدام گفته ،اول .. همان شهر که خودش میداند!! یعنی دزفول همیشه و همواره در نوبت شلیک موشک صدام بود و به هنگام شلیک و اصابت بمب و موشک به دزفول بعضا دیدیم که اجساد یا پودر میشد و یا تکه پاره های آنها به سختی پیدا میشد!!
دیدیم که وقتی توپ به مینی بوس اصابت کرد چگونه تمام سرنشینان آن تکه تکه شدند و به اتفاق دوستان قطعات جمع آوری میشد.
بعضا دیدیم که وقتی موشک اصابت میکرد علی رغم تاکید واطمینان عضو ی از خانواده که میگفت فرزندم زیر آوار است ولی اصلا خبری از آثار آن نبود چون او پودر شده بود.
دیدیم که بعد از جستجوی فراوان و برداشتن آوارها بعضا از هر شهید فقط یک دست و یا یک پا و فقط و فقط اندکی از یک عضو از شهیدان موشکی نصیب خانواده هاشون میشد! ،و دیدیم که وقتی امداد گران در حال آوار برداری بودند تا شاید جان افراد را نجات دهند ناگهان فقط سر یکی از افرادبه هنگام آواربرداری بیرون زد و با وجودی که اعضای وجودش انباشته از مصالح سنگین بود ناگهان به محض فقط آزاد شدن سرش شجاعانه و با صدایی عمیق و اعتقادی به حاضرین بالای سرش گفت بگین ” الله اکبر ” و مورد تعجب همگان در محل شد.
اگر هم جان افرادی از خانواده های مورد اصابت موشک از دست نمی رفت ولی ماندشون هم تفاوتی با نماندنشون نداشت چرا که موج انفجار موشکها جسم را بدون روح و روان می نمود انصافا پرداخت این هم هزینه جسمی و روحی از یک شهر خود به تنهایی جبهه ایی اثر بخش تر از جبهه خط مقدم (اول) نیست ؟
به راستی این که بگوییم چون دزفول تتها شهری است که در مقابل صدام تمام عیار در دو جبهه می جنگیدولی مقاوم و پایدار ماند گزافه گویی کرده ایم ؟
اینکه علی رغم تخریب ۲۰ تا ۱۰۰ درصد تخریب ۱۹۵۰۰واحدمسکونی ، تجاری، مذهبی دزفول ناشی از شلیک موشک و بمب و راکت و گلوله توپ بلا فاصله بازسازی آنها کمتر از چند روز توسط همین مردم دزفول درجبهه دوم صورت می گرفت حکایت از برجستگیهای مردمی در نوع مقاومت ۸ساله نیست ؟
این بر جستگیها را در طول کدام جنگهای تاریخ جهان خوانده ایم؟
مردم دزفول بخوبی دریافتند اگر صدام دزفول را تنها خطر جدی برای حاکمیت بر خوزستان میداند دزفول نیز بدلیل گستره عشق خود به خوزستان به تنهایی اقدام به تشکیل دو جبهه بر علیه صدام وارتش او و موشکهای غول پیکرش خلق نمود تا بگوید فرهنگ مقاومت را از ما بیاموز، و به داوری مردم عزیز ایران پایتخت مقاومت ایران مصداق دزفولیهاست سزاوار این دیار بی ریاست که در بعد از جنگ زخمایش نیز بدون منت التیام یابد واگر روح بلند و بی ریاییش موجب منزلت بالای او در ادای تکلیفش در دوران دفاع مقدس شد الان نیز شایسته است بدون منت هوای او را داشته باشند.
منصور قمر
