وقتی فرماندهی تیپ ۱۵ امام حسن چند سال بعد از پایان جنگ تحمیلی تصمیم گرفت تا باهدف زنده نگه داشتن یاد و خاطرات و حماسه ها ی آن تیپ وایثارگریهای شهدا و جانبازان و رزمندگانش اقدام به گردهمایی در یکی از جمعه های پایانی هر سال بنماید کمتر کسی فکر میکرد این کار عاشق پسند دوام زیادی را بخود بگیرد ولی با تکیه بر اعتقادات جبهه ای مصمم نشان دادند و ۵ اسفند ۱۴۰۱ نیز همانند ۲۰ سال گذشته حتی پربارتر از گذشته در پادگان شهید غلامی جاده حمیدیه با حضور رزمندگان پیشکسوت خود از سراسر کشور و بعضا همراه با خانواده هایشان برگزار شد .
بعد از سالهای متمادی از حماسه ها و همسنگر بودن در این تیپ بعضا رزمندگان پیشکسوت در این جمع عصا بدست به دلیل قطع پا و نا بینا بدلیل ترکش و تیر به چشم برای دیدار با دست برگردن و رو بوسی ، در آغوش هم قرار گرفتند.
آنان به زیبایی هر چه تمام صحنه هایی مشابه شفاعت گویان یاران در شب عملیات ها را زنده و به تصویر کشاندند.
در این راستا و با گذشت سالیان زیاد از پایان جنگ و تغییر چهره ها بعضا برخی از حاضرین در شناخت دقیق همرزم خود به شک می افتادند سردار محمد دزفولی که خود از یاران ریشه دار و دوست داشتنی و مسئول وقت ستاد تیپ بوده با معرفی همرزمان به یکدیگر عامل موثری در افزایش کمی و کیفی این دیدارهای پرخاطره میشد .
مکمل آن در خلق فضای شب عملیات ها مرثیه سرایی یادگار دفاع مقدس حاج صادق اهنگران بود و با سخنرانی سردار غلام پور فرماندهی قرارگاه کربلا دفاع مقدس و تطبیق زیبای او از انتخاب زمان این گردهمایی یعنی اسفند با حجم بالایی از حوادث و عملیاتهای دفاع مقدس در این ماه نظر همگان را بخود جلب نمود و موجب افزایش انگیزه برگزار کنندگان این گردهمایی و حاضرین در استمرار آن شد .همچنین ارائه گزارش دلسوزانه و خالصانه و بی ریای سردار رفیق دوست فرماندهی فعلی تیپ از فرایند و اهمیت این اقدام تحسین بر انگیز همراه با خیر مقدم حکایت از همراهی و همکاری اکثر دستگاههای اجرایی و صنعتی و نتیجه بخش بودن این گردهمای داشت .
وقتی مجری خوش ذوق گردهمایی یادی از فرمانده شهید تیپ سردار سرافراز و شجاع حسن درویش نمود موجب شد برای یاران” حسن” در این جمع بیاد آن که حسن فرماندهی خود را بدور از هر نام و عنوان درس میداد و بطور اکمل تر نام واقعی فرماندهی خود را با آرپی جی بدست و شلیک به پاسگاه دشمن بعثی در عملیات بدر با عنوان “” شهید ” گره نا گسستنی زد و وقتی یادی از سردار شهید حبیب شمایلی شد بی شک آنچه که مهمتر از همه برجستگیهای “حبیب ” برای یارانش در جمع قابل توجه بود اینکه همچون اسمش معنی و مفهوم دوست و معشوق بودنش با خدایش را در تمامی رفتار و کردارش به هنگام فرماندهی اش پیوندی عمیق میداد و علنا و عمیقا بر هیچ زیر دست و یارانش پوشیده نماند که سردار حبیب قبل از شهادتش هم آسمانی بود .
سردار شهید بهروز غلامی فرمانده تیپ که وفایش به یارانش که در محاصره بودند بحدی رسید که برای نجات آنها راسا دست بکار شد و ۸ تیر خصم بعث را به جان خرید ولی این نتواتست او را از جبهه ها دور سازد و وقتی از سردار شهید عبدالعلی بهروزی یاد شد سیمای همرزمان عبدالعلی، انبوهی از خاطرات فراموش نشدنی از آن فرمانده شهید را حکایت میکرد خاصه اینکه هر کس تازه با او آشنا میشد پی میبرد که رفتار خاکی و خاضعانه او موجب شد که نه با تکیه بر عنوان محض فرماندهی بلکه همیشه با مسئولیت پذیری ، خود را در قالب یک رزمنده و همراه آنها نشان میداد و چقدر به تنها فرزند برادرشهیدش عشق می ورزید میگفت وقتی به زیدون میرود عبدالعلی را تکیه گاه خود میداند همین باعث شده بود که شهید عبدالعلی عکس فرزند برادر شهیدش را همیشه ودر همه عملیاتها همراه خود داشته باشد ، وقتی عبدالعلی برای اطلاعات و شناسایی نزدیک مقر دشمن بعثی رفت بعد از اتمام شناسایی اورا تحت تعقیب و شلیک قرار دادند وقتی به مقر خودی برگشت گفت مجددا بتنهایی با جیب ۱۰۶ میرود همان مسیر بطرف دشمن و برمیگردد و با عجله رفت ، بعد که بر گشت به او گفتند این چه بود که اینگونه ریسک پر خطر آن را پذیرفتی ؟ گفت عکس فرزند برادرم از جیبم افتاد رفتم آن را آوردم .. و مهمتر حضور برخی فرزندان آن فرماندهان بود که دل هر عاشقی را در این گرهمایی بیاد پدران بی ریا و بی توقع به سوی آنها روانه میکرد.
